Zeurkous

Ik stel te hoge eisen hoor ik wel eens.

Vooral bij de aanschaf van modern bibliofiel drukwerk laat ik me leiden door teveel een aantal criteria wensen.

Allereerst moet de inhoud me aanspreken en passen bij mijn belangstelling. Maar behalve als informatiedrager zie ik het boek ook als esthetisch object.

De vormgeving vind ik belangrijk en het gekozen lettertype, de illustraties (al zijn die niet per se noodzakelijk), het materiaalgebruik (papier en band). Soms erger ik me aan kleine details en denk ik ‘hadden ze maar dit of dat’. In gesprek met mede verzamelaars hoor ik dan wel eens ‘je stelt te hoge eisen’, of erger ‘zeurkous’. Maar is dat ook werkelijk zo?

Neem nou de lezing van Gerrit Komrij: “De crisis in de bibliofilie” (Den Haag, 2011) uitgegeven door Museum Meermanno. Wat is daar mis mee? Wel, dat ze de oplage (250 exemplaren, waarvan vijftig voor de verkoop) niet hebben genummerd en gesigneerd, daar kan ik nog wel mee leven (zij het moeizaam).
Maar ik ben het helemaal eens met de opmerking van Occy die schrijft: “Stel u bij de bibliofiele uitgave overigens niet al te veel voor: de uitvoering is vanzelfsprekend verzorgd, maar geniet – & dat is altijd een tegenvaller.”
Bij dergelijk klein bibliofiel drukwerk verwacht je toch een cahiersteek? 

Ander voorbeeld.
Het vrijwel onvindbare: “Iets over boek en prent in Japan” (Lelystad-Haven, 1989), een met de hand gezet, gedrukt en gebonden boekje uitgegeven door De Watersnip Pers in een oplage van 50 genummerde exemplaren. Ik heb ooit nummer 26 kunnen kopen en toen ik het las viel mij op dat er met geen woord werd gerept over de typische Japanse boekbind-techniek. Daar kan ik nog wel mee leven (zij het moeizaam) maar het stoort mij wel dat een dergelijk boekje in een groenlinnen band zit. Je verwacht bij dit onderwerp dat ze het passend, dus op Japanse wijze, binden.

En? Stel ik te hoge eisen en/of ben ik een zeurkous?

Mijn laatste aanwinst pronkt inmiddels tussen zijn bibliofiele broeders en zusters.
Het gaat om een exemplaar (nummer 51 van de 100) van: “Raccolta Pornografica” (Tilburg, 2010). In feite een fotocatalogus van de meest sprekende objecten uit de verzameling erotica van Ronald en Mitzi Peeters.

Een smakelijke inhoud met prachtige, soms ‘verborgen’, foto’s (van Jan Stads) en een fantastische vormgeving (door Hans Lodewijkx). Handgebonden, Japans geknoopt met rood garen, notarissluiting met grijs garen.
Dat alles opgeborgen in een fraaie rood zwarte opbergcassette.
“Raccolta Pornografica” is daardoor meer dan alleen maar een fraai vormgegeven stapeltje papier. Het is “zelf een begeerlijk en verleidelijk kunstvoorwerp geworden.”

Woorden van Ed Schilders, waar ik me graag bij aansluit want, geef toe, ook als je geen erotica verzamelt en niet Akim heet kan je als boekenliefhebber toch grenzeloos genieten van dergelijk zorgvuldig en smaakvol uitgegeven drukwerk.
Ze hadden het alleen nog kunnen signeren… 

… maar nu ben ik zeker een zeurkous.